Rozdział 4

            Nie, nie, nie! To jakaś kompletna paranoja. Ja na balu. Ktoś to wysłał to zaproszenie, musi być kompletnym idiotą, jeżeli myśli, że pasuję do takich klimatów. Otóż, nie! Nie pasuję. Na mojej uczelni wszyscy żyją przyszłym bankietem. Dziewczyny dyskutują o strojach i fryzurach. Ja zaś staram się uciekać przed pytaniami na temat własnych planów związanych z tym dniem. Po wyczerpujących zajęciach postanawiam ponownie odwiedzić Riley bo wiem, że jedynie  z nią mogę normalnie porozmawiać w tym szumie. Nie mylę się. Dziewczyna na mój widok uśmiecha się i nalewa filiżankę kawy.
- Przyszłaś dyskutować o moim stroju na bal? - pyta.
- Proszę, chociaż ty nie zaczynaj - siadam na wolnym miejscu, wieszając torbę na oparciu krzesła.
- Uuuu, witaj w klubie, też mi się ta akcja nie podoba - mówi podając mi filiżankę.
- Nie idziesz? - unoszę brwi ze zdziwieniem.
- Daj spokój byłam raz, zanudziłam się na śmierć i wyszłam - odpowiada, wycierając blat.
- To ten bal to nie pierwszy raz? - pytam zaskoczona, upijając łyk kawy.
- Coś ty, to się dzieje co roku i zawsze polega na tym samym. Pewna organizacja  przygotowuje wykwintny bankiet. Zapraszają wszystkich, od zwykłych studentów po najsławniejszych celebrytów. Wszyscy to uwielbiają bo nie ma tam żadnych dziennikarzy. Nawet zwykły człowiek może spędzić wieczór w towarzystwie gwiazdy, nie zdając sobie z tego nawet sprawy bo wiesz, wszyscy muszą być w maskach. Dopiero o godzinie 00.00 każdy pozbywa się przebrania, aby poznać swoje osobowości.
Słucham jej z zaskoczeniem. Po jej słowach moje negatywne nastawienie do tego balu jakby odrobinę stopniało. Trochę kiczowate, ale mogło być ciekawym przeżyciem.
- Poznałaś jakąś gwiazdę? - pytam dziewczynę.
- Nie mam zielonego pojęcia, wyszłam przed północą.
- A w tym roku planujesz się tam pojawić? - uśmiecham się.
- Żeby znowu zasnąć, nie dzięki.
- A jakbyśmy poszły we dwie... - staram się ją namówić bo szczerze mówiąc sama nie chciałabym tam iść.
Dziewczyna milczy, wygląda na to, że rozważa moją propozycję.
- Muszę przemyśleć - odpowiada po chwili.
- Jasne, przemyśl to - uśmiecham się dopijając kawę, po czym zostawiam pieniądze za napój, żegnam się i opuszczam kawiarenkę z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Musisz, musisz, musisz iść! - właśnie taką radę spodziewałam się usłyszeć z ust Charlie - Boże! Czemu to nie ja dostałam stypendium na naukę w Londynie.
- Bo się nie uczysz - odpowiadam zgryźliwe, jedząc orzeszki.
- Pójdziesz? - dziewczyna udaje, że nie  słyszy mojej złośliwości.
- Nie wiem, nie mam kiecki.
- To nie żaden problem. Zostaw to mi.
- Co chcesz zrobić?- patrzę na nią z niekrytym przerażeniem.
- Nie martw się- dziewczyna nic nie mówi, jedynie się uśmiecha.
To nie wróży niczego dobrego.

      Dobra, dobra. Obawy są jednak niepotrzebne bo zaledwie parę dni później przychodzi do mnie wielka paczka. Jestem zaskoczona, kiedy kurier mi ją wręcza, ale pokwitowałam i podziękowałam za dostawę. Pudełko nie jest ciężkie, więc trudniej mi zgadnąć co jest w środku. Z ciekawością stawiam ją na moim łóżku w pokoju, przez chwilę się waham, ale w końcu otwieram tekturowe pudełko. Zamieram. Zakrywam dłonią usta, żeby nie krzyknąć. Z radości.
      Sukienka jest po prostu cudowna. Odrobinę przed kolano, tak jak lubię. Błękitna z koronkową  'górą'   i ramiączkami. Spód jest gładki, posiadając jedynie jakieś wzorki i kwiatki. Jest piękna. Dotykam materiał, rozkoszując się jego delikatnością. To jednak nie wszystko. Na dnie pudła, znajduję jeszcze jedno a w nim buty - srebrne sandałki na szpilkach oraz maskę. Po raz kolejny dochodzę do wniosku, że Charlie jest niemożliwa, a jednak kochana jak siostra, której nie miałam. (Isabel się nie liczy). Z szerokim uśmiechem na twarzy, czytam list dołączony do paczki.
Ronnie! 
Teraz się nie wymigasz. Masz iść i się bawić! Spróbuj nie pójść, to przyjadę razem z Elvisem i skopiemy Ci dupę! Sukienka jest w ramach Twojej nowej angielskiej drogi. Jest Twoja. Nawet nie jęcz w temacie wydanej na nią kasy bo wiesz jak mnie to irytuje. Masz więc się w nią ubrać, wyglądać pięknie i połamać kilka męskich serc( o tym łamaniu nie mów Elvisowi, bo wiesz jaka z niego zrzęda). Kochamy Cię!  
                                                                                                                     Charles
Wybucham śmiechem, czytając kartkę od przyjaciółki. Takie teksty są typowe dla jej zachowania. Spoglądam po raz kolejny na cudny prezent i czuję, że wole nie ryzykować gniewu przyjaciół.

      Kamień spada mi z serca, kiedy Riley przystaje na moją propozycję i postanawia towarzyszyć mi na bankiecie. Jak wiadomo, lepiej jest mieć towarzystwo niż czuć niezręczność samotnie.
      Z pozytywną energią idę do sobotniej pracy. Z szerokim uśmiechem podaje drinki, nie przeszkadza mi nawet fakt, że nieopodal siedzi grupka w której dostrzegam ironiczny uśmieszek Isabel i Jacka, który, ku mojej satysfakcji,nie wygląda na zainteresowanego toczącym się wokół niego rozmowom. Co jakiś czas wyłapuje spojrzenie przyrodniej siostry. Kiedy widzi, że patrzę, coraz bardziej przybliża się do Jacka i nachyla się aby szepnąć mu coś do ucha. Staram się więc nie patrzeć w tamtym kierunku, tylko zająć pracą.
Czuję na sobie jakiś natarczywy wzrok, ale trudno mi zlokalizować skąd dociera. Kiedy po raz kolejny patrzę na siostrę, dziewczyna natychmiast namiętnie całuje Jacka. Szklanka wypada mi z rąk i rozbija się o podłogę. Szef rozmawiający nieopodal kieruje w moją stronę wzrok, ale wtedy odzywa się niespodziewanie, stojący obok James.
- Jaka ze mnie niezdara! - po czym kuca aby mi pomóc.
- Dziękuję - szepczę - Nie musiałeś tego robić.
- Spokojnie, nie chcę abyś niepotrzebnie ucierpiała - uśmiecha się - Lubisz tego chłopaka? - nagle pyta.
- Ja... to znaczy... to znajomy - zaczynam się jąkać więc kieruje wzrok w rozbite szkło.
- Spokojnie tylko pytam, zresztą ty również zwróciłaś na siebie czyjąś uwagę.
- Czyją? - pytam się, kiedy wstajemy zza baru.
Chłopak konspiracyjnie kiwa głową w pewnym kierunku. Kiedy tam patrzę, zamieram. Moje oczy spotykają się ze spojrzeniem Nicka.

     James zgadza się, abym chwilę wyszła się przewietrzyć. Ruch także się zmniejszył więc mam chwilę spokoju. Wychodzę drzwiami z zaplecza i siadam na progu. Wdycham świeże powietrze i zamykam oczy, aby się uspokoić. Chwila ciszy zostaje jednak zmącona. Kiedy otwieram oczy dostrzegam Nicka, który opiera się o ścianę, tuż obok mnie. Chłopak patrzy w niebo, nie zwracając uwagi na to, że na niego spoglądam.
- Twój chłopak zgodził się, żebyś sama wyszła na zewnątrz? - uśmiecha się ironicznie.
- To nie jest mój chłopak, tylko kolega z pracy.
- Tak to się teraz nazywa... - mówi pod nosem, nie wiem czy do mnie czy bardziej do siebie.
- O co ci chodzi?! - podnoszę się ze schodków i kieruję w niego ostre spojrzenie.
W końcu spogląda na mnie, ale nie potrafię odczytać z jego twarzy żadnych uczuć.
- To zbyt późna pora i zbyt niebezpieczne miasto jak dla takich grzecznych dziewczynek jak ty.
- Pieprzysz, Nick.
- Nie jestem Nick, tylko Nicklas, Nick jest zbyt frajerskie - odpowiada.
- Kiedyś ci to nie przeszkadzało.
- Właśnie! Kiedyś... to duża różnica. Nie znasz mnie więc nie wiesz co jest teraz. Zmieniłem się - patrzy na mnie uważnie.
- Pozę niegrzecznego i zbuntowanego piłkarzyka, śpiącego co noc z inną, lubującego w zakrapianych imprezach, zamiast ostrych treningów, to nazywasz przemianą? Dla mnie to jakaś ściema. Zawsze będę cię uważać za Nicka czyli nadopiekuńczego lecz kochanego brata - odpowiadam dumnie patrząc mu w oczy.
- I kto to mówi. Dziewczyna, która miała mnie w dupie, będąc jedynym oparciem i najważniejszą kobietą w moim życiu - z jego twarzy znika ironiczny uśmieszek i po raz pierwszy dostrzegam ból w oczach brata.
- Nick... - zaczynam powoli i niepewnie.
- Oh daj sobie spokój. Zrozumiałem. Byłem idiotą, że postanowiłem zadbać o swoją karierę. Bałem się, że w końcu przejdziesz na stronę tej głupiej suki i niestety moje obawy się potwierdziły.
- O czym ty do cholery mówisz?! - denerwuje się.
Nim Nicklas odpowiada obok mnie pojawia się James.
- Wszystko ok? - pyta, patrząc niepewnie na nas.
Mój brat łypie na niego zimnym spojrzeniem, ale ja już nie chce z nim rozmawiać,  czuję po prostu za duży mętlik.
- Już wracam - i nim Nick reaguje, odwracam się i szybkim krokiem wbiegam do klubu.

       Później jest gorzej. Kiedy wracam na salę, moja siostrunia dalej tam siedzi i wtula się w Jacka. Postanawiam twardo nie patrzeć na nich, ale blondyn mnie zauważa i z szerokim uśmiechem odchodzi od Isabel i podchodzi do mojego stanowiska.
- Cześć!
- Witam. Co podać?
Mój oficjalny i chłodny ton widocznie zakłopotał go, więc przestaje się uśmiechać. Patrzy na mnie niepewnie.
- Coś się stało?
- Do cholery nie! Czy musi się coś stać, nie mogę sobie po prostu bezkarnie pokrzyczeć?! - rzucam trzymaną w dłoniach, ścierką o blat.
- Zawsze możesz, każdy musi - jego spokój mnie denerwuje - Może chcesz o czymś pogadać.
- Mam dużo pracy, wybacz - zwierzenie się, to ostatnia rzecz, której pragnę - Wracaj lepiej do Isabel bo zabija mnie właśnie spojrzeniem.
Odwracam się do niego plecami aby nie widział jak wiele mnie kosztuje nie powiedzenia mu czegoś więcej.
Kiedy z powrotem staję przodem do miejsca na którym siedział, zauważam, że się nie ruszył. Patrzy na mnie uważnie i natarczywie, co mnie peszy.
- Przestań! - mówię.
- Powiesz mi co się dzieje?
- A dajcie wy mi wszyscy wreszcie święty spokój - denerwuje się i od niego odchodzę.

       Leżąc w łóżku dochodzę do wniosku, że faceci są beznadziejni. Potrafią zazwyczaj ranić. Na przykład taki Jack. Jednego dnia bezczelnie gapił się na mój tyłek, a raptem tydzień później śpi w jednym łóżku z moją siostrą. Dupek. Charlie ma jednak racje, facetom nie wolno ufać. Bo najpierw zawrócą w głowie a potem zranią i zostawią jak niepotrzebną zużytą, dziurawą skarpetkę.
       Niedzielę witam z ponurym nastrojem. Nie mam ochoty na nic, ani na naukę ani na porządki. Leżę w łóżku i wpatruje się w szybę po której spływają krople deszczu. Z zamyślenia wyrywa mnie dzwonek do drzwi. Jest natarczywy i strasznie irytujący. Kiedy zwlekam się z łóżka i gramolę pod drzwi, okazuje się, że tym niezapowiedzianym gościem jest macocha.
- Czy ty nie masz co robić, tylko leżysz cały dzień? - zaczyna od progu.
Za nią taksówkarz tarmosi dwie wielkie walizki i czuję, że nie jest z tego powodu zadowolony. Kiedy stawia je w przedpokoju, Jessica łaskawie daje mu 20 funtów i zamyka za nim drzwi.
- Będziesz tak stać jak słup - warczy w moim kierunku - Weź płaszcz.
Podchodzę bez słowa i zabieram odzienie.
- Co mamusię tu sprowadza - pytam wieszając płaszcz.
- Jak to co? Moja córeczka będzie uczestniczyć w wielkim wydarzeniu. Z pośród wielu mieszkańców Londynu dostała zaproszenie na bankiet. Takich zaproszeń nie dają byle komu.
Uśmiecham się, ale nie mam zamiaru wyprowadzić Jessicy z błędu. Czuję jedynie, że zapowiada się się cudowne popołudnie.
        Oczywiście miałam racje. Nabiegałam się jak głupia, żeby pomóc Isabeli w przygotowaniach. Kiedy blondynka obraca się przed lustrem w długiej czerwonej kreacji z wycięciem na plecach, postanawiam porozmawiać z matką.
- A ty idziesz na bal?
- Oczywiście, że tak! Muszę towarzyszyć mojej kochanej córeczce.
Cieszy mnie ta informacja bo to znaczy, że nikt nie będzie mnie pilnował. Jednak po chwili zaczynam żałować tego pytania.
- Jednak, żeby wejść muszę mieć zaproszenie, a owego nie dostałam, więc musisz mi oddać swoje.
- Ale ja...
- Wiem, że masz. Nie kłam, głupia dziewucho.
- Wyrzuciłam je - postanawiam kłamać.
- Co zrobiłaś?!
- Wyrzuciłam - odpowiadam spokojnie.
Twarz Jessicy czerwienieje.
- Ty idiotko...
- Spokojnie mamo, taką damę jak ty na pewno wpuszczą - odpowiada szybko Isabel.
- Wiem to, dziubasku - uśmiecha się macocha.
Podejmuję szybką decyzję o wycofaniu się do pokoju.
- Nie skończyłam jeszcze z tobą! - zatrzymuje mnie Jessica - Kiedy będziemy na balu masz posprzątać dom. Na błysk - uśmiecha się złośliwie - Sprawdzę, bardzo dokładnie.
Nie zwracam już na nią uwagi, zdenerwowana do granic możliwości wracam do pokoju i rzucam się na łóżko z pięściami.
          Bezradnie zabieram się do porządków. Okazuje się, że jest większy bałagan niż sądziłam. Kiedy Jessica i Isabel opuszczają dom, siadam na kanapie i wzdycham. Wszystko jest cholernie niesprawiedliwe. Zamiast w końcu się rozerwać i odstresować muszę sprzątać dom. W dodatku ta sytuacja po raz kolejny uświadamia mi jak bardzo jestem uzależniona od Jessicy. Praktycznie niczego nie mogę zrobić. Jestem po prostu słaba. Charlie na moim miejscu pewnie walczyłaby do końca o wolność, ale powoli zaczynam tracić na wszystko i ochotę i siły. Z rozmyśleń wyrywa mnie dźwięk dzwonka, który obwieszcza gościa. Kiedy otwieram drzwi zamieram. Przede mną stała po prostu śliczna dziewczyna. Ze zwykłej kelnerki niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki ubrana w piękną, seksowną, białą sukienkę, przewiązaną czarnym paskiem.
- Co ty niegotowa? - pyta zaskoczona.
-  Chyba będziesz musiała sama pójść.
- Żartujesz! To ja ubrałam to coś - mówi pokazując na strój - postanowiłam ci pokazać jak się bawi Londyn, a ty taki numer odwalasz. Nieładnie.
- Macocha kazała mi posprzątać, nie mogę iść. Jak nie posłucham to w trybie ekspresowym wrócę do Danii, aby żyć jako jej służba. Ojciec mi nie uwierzy, jak ona mnie traktuje.
- Boże jak w Kopciuszku - palnęła Riley.
- Żebyś wiedziała.
- Może wróżką nie jestem, ale myślę, że mogę ci pomóc. Tylko idź się przygotuj. Za 20 min. masz być z powrotem.
- Ale...
- No idź się ubieraj. Chyba, że wystąpisz w stroju seksownej pomocy domowej - ironicznie patrzy na moją pidżamę w pingwinki.
Przystaję na jej polecenia i biegnę w podskokach aby się przygotować.

       Riley powinna zdecydowanie otrzymać miano matki Teresy. Zadzwoniła do swojej ciotki, która zajmuje się sprzątaniem zawodowo. Ta przemiła kobieta i sympatycznej okrągłej i matczynej twarzy pogroziła mi miotłą, że mam iść na bal i niczym się nie przejmować. Uściskałam ją i razem z Riley popędziłyśmy na bankiet.
       Spóźnione wejście smoka. Tego zdecydowanie nie planowałyśmy. Kiedy wchodzimy na wielką, wielką salę patrzą na  nas wszyscy. Dosłownie. Po zejściu po ogromnych schodach podchodzi do nas sympatyczny kelner i prowadzi w kierunku wolnych miejsc przy stoliku. Czuję się nieswojo, Riley uśmiecha się do mnie pocieszająco, mówiąc, że jest nas dwie, więc jest raźniej. Jednak raptem kilka chwil później podchodzi do niej wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna i szarmancko całuje w rękę.
- Czy mogę panią porwać do tańca?
- A odda mnie pan? - dziewczyna uśmiecha się kokieteryjnie.
- Zastanawiam się nad tym.
Puszczam jej oko, więc dziewczyna przyjmuje dłoń mężczyzny i kieruje się w stronę parkietu. Rozglądam się po elegancko ozdobionej sali. Ludzie tańczą, rozmawiają lub jedzą. Kieruje się w do stolika z ponczem i postanawiam się napić. Kiedy nalewam napój, koło mnie pojawia się znikąd mężczyzna.
- Co taka piękna kobieta robi w tym miejscu sama.
Rozglądam się po sali.
- Która? Nie widzę w pobliżu takiej - upijam łyk, patrząc mu w oczy.
- Ja ją znalazłem bez problemu - odpowiada.
Moje podejście do flirtu zdecydowanie jest zawsze takie same. Nie lubię tego stanu, jednak teraz nagle naszła mnie ochota na prowadzenie tej słownej gry. Mężczyzna patrzy na mnie uważnie, tak jak jeszcze żaden nigdy nie patrzył, ale to zamiast mnie onieśmielić dodaje mi pewności siebie.
- I co w związku z tym chce pan zrobić?
- Chyba poproszę ją do tańca - kłania się nisko i delikatnie całuje w dłoń, tak jak wcześniej zrobił to blondyn, który podszedł do Riley.
Zanim zdołałam cokolwiek odpowiedzieć, chłopak prowadzi mnie na parkiet. Nie żałuje tego bo jest genialnym tancerzem. Obraca mnie, okręca, uśmiechając się przy tym jak dziecko. Do mojej pamięci zaś wracają obrazy z zabaw tanecznych ze szkoły mojego brata, kiedy Nicklas identycznie mnie okręcał, uśmiechając się tak beztrosko. Spoglądam na chłopaka z nadzieją, ale to niestety nie mój brat. Mimo, że maska zakrywa mu pół twarzy to dostrzegam kolor oczu, który wyraźnie mówi, że to nie Nick. Z zamyślenia wyrywa mnie nagle moment, kiedy zamiast skocznych tańców, muzycy zaczynają grać wolniejsze takty. Mój partner delikatnie przyciąga mnie do siebie, tak że czuje zapach jego perfum. Wraca jednak moja nieśmiałość i niepewnie zakładam rękę na jego ramię. Delikatnie stawiam kroki, bojąc się z\aby go nie nadepnąć.
Kiedy muzyka się kończy schodzimy z parkietu w kierunku stolika z napojami.
- Dobrze tańczysz - uśmiecham się,
- Jak to, tylko dobrze? - chłopak udaje oburzonego.
Zaczynam się śmiać.
      Przyznam bez bicia ten wieczór jest najpiękniejszym jaki od paru lat mam szczęście przeżyć. Chłopak jest cholernie sympatyczny, wesoły. W dodatku świetnie tańczy. Niestety jak zwykle muszę się przekonać, że szczęście nie trwa wiecznie. Kiedy stoimy i rozmawiamy, praktycznie o wszystkim i niczym, podchodzi dziewczyna w długiej krwistoczerwonej sukience ze sztucznym uśmiechem na twarzy i wdziera się pomiędzy nas.
- Znalazłam cię, książę. Brzydko jest tak uciekać.
- Witaj - chłopak uśmiecha się blado.
- Obiecałeś mi taniec.
Zanim mężczyzna zdążył cokolwiek zrobić, dziewczyna wciągnęła go w tłum tańczących. Moim przeznaczeniem jest mieć wiecznie zniszczone życie. I to przez Isabel.
      Już od dłuższego czasu wpatruje się w gwiazdy i dochodzę do wniosku, że chyba czas wracać do domu. Jeżeli to piekło w którym mieszkam, można nazwać domem. Po raz ostatni napawam się pięknym widokiem. Nagle jednak słyszę znajomy głos.
- Już myślałem, że mi uciekłaś - chłopak rozgląda się po małym ogródku, w którym jesteśmy - Miło tu.
- Po prostu chciałam odpocząć.
- To może jeszcze zatańczymy.
Pojawia się tuż obok mnie i delikatnie chwytając za dłoń pomaga się podnieść z ławeczki. Z uśmiechem obejmuje mnie w pasie i zaczyna powoli stawiać kroki, z którymi się równam. Jego twarz jest blisko mojej. Chłopak głęboko zagląda mi w oczy, a ja mam czas aby napawać się kolorem jego tęczówek.
- Jesteś piękna - szepcze.
Nie dane jest mi jednak odpowiedzieć na te słowa bo chwilę potem czuję na swoich ustach jego ciepłe wargi. Jeżeli ktoś kazał by mi opowiedzieć co dzieje się we mnie podczas tej chwili z pewnością odpowiedziałabym, że mój żołądek wykonuje skomplikowane, akrobatyczne wyczyny krzycząc yes yes yes.   Nogi momentalnie robią się jak z waty. A pocałunek staje się coraz zachłanniejszy, jakby zakończenie tej chwili było zagrożeniem utraty życia.  Nie mogę przestać, nie chce tego zrobić. Obejmuje go za szyje bojąc się, że to tylko sen, że on zniknie jak ta chwila. Ten moment przerywa nam jednak zegar, który zaczyna wybijać północ. Przestraszeni odskakujemy od siebie. Nasze spojrzenia jednak się spotykają ponownie. Dostrzegam wtedy w jego oczach ten błysk, ogień wręcz.
- Północ - stwierdza chłopak.
Wtedy przypominają mi się słowa Riley o tym co dzieje się o północy. Wpadam w panikę bo wiem, że nikt nie może wiedzieć, że tu jestem - szczególnie Isabel i Jessica. Wycofuję się więc.
- Coś się stało? - chłopak dostrzega moje przerażenie - Zaczekaj!
Staram się go nie słuchać, biegnę ile sił w nogach, nie wiedząc nawet gdzie.

      Kiedy macocha i siostra wracają po balu, są wyraźnie zadowolone. Ja ubrana w moją zwyczajną pidżamkę, leże na kanapie w ciemnościach. W mojej pamięci jeszcze pojawiają się obrazy oczu tego chłopaka. Jessica siada obok mnie i szerokim uśmiechem klepie po nodze.
- Można posprzątać? Można - zaczyna chichotać, a w jej oddechu czuje zapach alkoholu.
- Jak się udała zabawa? - chrypię z powodu kilkugodzinnej bezczynności moich strun głosowych.
- Cudowna, piękna sala, piękni ludzie, Brad Pitt i Angelina Jolie - Jessica śmieje się głośno.
- ... i piłkarze - włącza się Isabel.
- To wspaniale - odpowiadam, po czym podnoszę się z kanapy i kieruje na schody.
- Jutro rano chce niskokaloryczny jogurt - woła za mną Isabel.
- Szkoda że nie mózg, bo teraz jest ranek - mruczę pod nosem.
Zamykając za sobą drzwi do pokoju, opieram się o nie plecami i powoli zjeżdżam na podłogę. Delikatnie dotykam opuszkami palców warg, chcąc sprawdzić czy zachował się na nich smak jego ust.


Od autorki: JEEEEEE już po egzaminach. Marzyłam o tej chwili już od września. Teraz jestem tylko dla Was. W nagrodę dla wytrwalszych małe mizi mizi. Sharon mnie czasem troszkę irytuje, ale jestem spokojna bo jako stworzyciel tego świata przedstawionego zawsze mogę ją uśmiercić, MUAHAHAHAHAHAHA. Pozdrawiam - Inteligentna z chemii Katorga :)